Tahgrouda

Piękna poezja Beduinów (koczowniczych ludów arabskich), Taghrouda (ululacja), tradycyjnie komponowana i recytowana jest przez mężczyzn podróżujących przez pustynię na wielbłądach. Beduini wierzą, że ten hipnotyzujący śpiew nie tylko bawi jeźdźców, lecz także zachęca ich zwierzęta do poruszania się w odpowiednim tempie. 

Pojedynki poetyckie polegają na tym, że jeden z uczestników zaczyna wiersz, zachęcając drugiego do odpowiedzi wierszem o podobnym rymie. Te wymienne wiersze mają głębokie znaczenie, a poezja łączy w sobie twórczość językową, pochwałę i satyrę. Krótkie wiersze są zwykle improwizowane i powtarzane między dwiema grupami jeźdźców, często jako śpiew antyfonalny, kiedy to dwaj śpiewacy lub dwa chóry śpiewają na przemian, odpowiadając sobie nawzajem. Wiersze można intonować na weselach, przy ogniskach oraz podczas uroczystości plemiennych i narodowych, zwłaszcza na wyścigach wielbłądów, natomiast część beduińskich kobiet komponuje i intonuje je podczas wspólnej pracy. W przeszłości sztuka ta była często spotykana na obszarach wiejskich, gdy dwie lub trzy osoby poszukiwały zagubionego wielbłąda, choć mogła być również wykonywana na koniach jako zachęta do szybszej jazdy. Taghrouda jeździecka zazwyczaj porusza tematy odwagi, męstwa i wielkoduszności.

Ważnym elementem tej pięknej tradycji jest budowanie więzi społecznych, a tematy poezji mają na celu przesłanie komunikatu do bliskich, rodziny, przyjaciół i wodzów plemiennych. Sztuka daje również wykonawcom okazję do nawiązania kontaktu ze swoją przeszłością i nauczania innych o bogactwie dziedzictwa Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Ten styl komponowania i śpiewu jest przekazywany przez rodziny i starszyznę społeczności.